دلم گرفته است .... اقای زمان ام ...
دلم از تنهاییت در فراموش خانه ی ذهنم گرفته است .....
دلم از راه کجی که انتهایش به تو ختم نمیشود گرفته است ....
دلم از سکوت قلبم که غوغای امدنت راسر نمی دهد گرفته است...
دلم گرفته است اقای زمانه ام....
به دنیای اطرافم چشم دوخته ام ...بی انکه بدانم تمام دنیا تویی
اقای زمانه ام...
پی نوشت. سلام دعا کنیم برای فرج اقا امام زمان .
ماه رجب مبارک !برای همیدیگه دعا کنیم...
اولین وصیت من به شما راجع به نماز است. چیزی را که فردای قیامت به ان رسیدگی میکنند نماز است.پس سعی کنید در حد توان تان نمازهایتان را سروقت بخوانیدو قبل از شروع نماز از خداوند منان توفیق حضور قلب و خضوع درنمازطلب کنید .به همه ی شما وصیت میکنم همه شمایی که این صفحه را می خوانید ،قران را بیشتر بخوانید بیشتر بشناسید، بیشتر عشق بورزید، بیشتر معرفت به قران داشته باشید ،بیشتر دردهایتان را باقران درمان کنید سعی کنید قران انیس و مونس تان باشد ،نه زینت دکور ها و طاقچه های منزل تان، بهتر است قران را زینت قلب تان کنید.
شهید سید مجتبی علمدار
به نام خدایی که اگر حکم کند همه محکومیم!!!
اگر مرا در خون غلتان دیدید، اگر جنازه ی مرا تکه تکه دیدید، ناراحت نشوید که این منتها ارزوی من است .
شهید سعید نیک فلک
خواهرم ، من فقط از یک راه میتوانم راحت باشم و ان هم حجاب توست . باید حجاب خود
را حفظ کنی...تا خون من پایمال نشود.
شهید مجید روحی
با خواندن قران خانه های خود را نورانی کنید ، چرا که صوت قران درهر خانه ای موجب شادی
پروردگار و پیامبران ملکوتی شود.
شهید ابوالفضل سنگ تراشان
همیشه به یاد مرگ باشید، زیرا که به یاد مرگ بودن انسان را از شر شیطان نجات میدهد
و به خدا نزدیک میکند.
شهید بهرام شمس
پی نوشت .سلام به همه ی بچه ها وبلاگ نویس !
این مطلب و کوتاه نوشتم که خونده بشه!!
انشاالله....
از این شهدا که سخنانشون رو نوشتم چی میدونیم؟؟!!!
سوال قشنگیه نه!!!؟؟؟
یاحق.....
به نام او
قدیما!
وقتی ما خیلی کوچیک بودیم...
وقتی ما توی، یه خونه نبودیم ...
وقتی ما توی یه کوچه هم نبودیم ...
وقتی ما حتی توی یه خیابونم نبودیم ....
.
.
وقتی ما فاصله رو بی معنی میدونستیم!!!
.
.
وقتی وقتی وقتی !
و همه این وقتی ها گذشت!!
.
.
.
.
قدیما !
وقتی خونه ی پدر بزرگ جمع میشدیم !
تو خونه ای که.. حیاط ودرخته توتش یه دنیایی بود برا ی ما بچه ها !
ما هم رنگ بودیم! و یه خانواده !
یکی بودیم!
به قوله بچه گی ها یکی برای همه! همه برای یکی!
اون موقع ها همه چیز خوب بودو یه رنگ!
.
.
تا رفتن فرا رسید!
رفتنه چراغ خونمون...( به تعبیره مادر بزرگ)
چراغه خونه ای که بعد ازاو....حتی دیوار هایش تاب تحمل رفتنه اورا هم نداشت !
دیوار هایی که محکم بود تا او بود...
.
واو رفت!
رفتنه او سخت بود و تلخ ....
.
.
دیگه خونه ی پدر بزرگ رو بدون پدر بزرگ دوست نمی داشتیم...
بدون پدر بزرگ....همه چیز و همه کس اون خونه رو دوست نمی داشتیم.........
بدون او شدن، خاطره شد و بدون او ماندن ،عادت!!
شعاره بچه گی مان هم شعار ماندکه ماند!!
.
.
وحال ...
بی شعار... بی حرف ....بی پدر بزرگ ... بی خونه ی پدر بزرگ....
مانده ایم و عادت کردن را حک کرده ایم بر دیواری که فرو ریخت بعد از او...
عادت به دوری ....عادت به یک رنگ نبودنمان...
کاش پدر بزرگ دوباره بیاید ..
و بودنمان ، کناره هم را دوباره رقم بزند ....
بیایدو پیوندی دوباره به قلبهایمان باشد ....
یادت به خیر بابا علی!
پی نوشت. قرار نبود این پست پی نوشت داشته باشه ...
ولی کامنت یکی از دوستانم در مورده این پست ...منو به فکر فرو برد....
گفتم بذارم که شما هم بخونین!
کوچیک که بودیم قلب کوچکمان تحمل دوری نداشت
به نام خدای بارون
در روزگار ه در گذر ...
خود ...را ...مثله... برگه درختی، به باده رو زگار سپردم ...
سپردنی نا فرجام ...
وباد.. گذشتو.. من هم گذشتمو ....گذشتم.....
گذ شتنی بدون برگشت......
و حال ...
بعد از سال ها...همراهی........
پشیمان وخسته....از برگ بودن !
ای کاش برگه دراغوش باد نبودم...
ای کاش درخته ان برگ بودم ...
محکم واستوار..
وای کاش هیچ وقت!! ای کاش را زمزمه ی حال نمی کردم !
...که حال هم از دست رفت ماننده ساله های پیش..
بارونی باشین!
